Norweskiego pisarza cenię głównie za szorstki, zwięzły styl i bezpardonowe prowadzenie intrygi. Słabością każdego cyklu, jeśli nie czyta się go na bieżąco, jest pewność, że bohater dożyje końca powieści (no, chyba że jest to powieść ostatnia). Ale Nesbo i tak potrafi odpowiednio zagęścić atmosferę. W poprzednim tomie (ale, z tego co słyszałem, to w pierwszym też) udowodnił, że potrafi zaskoczyć niespodziewnym zgonem, więc czytelnik nie ma komfortu typowego dla bardziej zachowawczych autorów. Kłopoty Harry'ego pogłębiają wrażenie osaczenia, bo w końcu nie wiadomo czy to on sam nie jest mordercą, którego ściga. Co prawda w finale karuzela błędnie typowanych winnych w obu sprawach przyspiesza zdecydowanie nadmiernie, przez co wybija z klimatu i ociera się o - niezamierzoną chyba - śmieszność, ale jestem w stanie przymknąć na to oko, gdyż na plus działają nieźle oddane realia drobiazgowej policyjnej roboty, no i pobudzająca czujność obecność śliskiego skurvensena Toma Waalera - niebezpiecznej, przebiegłej kreatury w Wydziale Zabójstw.
Jo Nesbø, Trzeci klucz (Sorgenfri) ; Tłum. Iwona Zimnicka. Wrocław : Wydawnictwo Dolnośląskie, 2010.